- Το Έθνος, η Κοινωνία, η «Κοινότητα Σκέψης» (Γ. Κοντογιώργης), δηλαδή η συνολική και ριζική αναθεώρηση και ανασυγκρότηση εαυτών και αλλήλων.
- Αξιωματική Μέθοδος:
To “άλφα»: είμαστε όλοι μέρος του «συστήματος-προβλήματος».
Το «σύστημα» μας περιέχει και μας περιβάλλει.
Στην εποχή μας επιβάλλεται να εκκινήσουμε από έναν ‘ορισμό- οριοθέτηση’
πλανητικό: το σύστημα είναι η Γαία.
Το «περιβάλλον» του συστήματος είναι το Χάος ή ο Κόσμος, αναλόγως με
τις πεποιθήσεις ή προκαταλήψεις του καθενός.
Αν το σύστημα είναι η Γαία, το πρόβλημα βεβαίως είμαστε εμείς, εμείς
ως ανθρωπότητα που επιβάλλεται να θεωρήσουμε ως «υπο-σύστημα»
ή ως καρκίνωμα που απειλεί την ίδια την ύπαρξη του ξενιστή του.
Το ζήτημα είναι συνεπώς να ορίσουμε και να θεωρήσουμε και εν τέλει
να αντιμετωπίσουμε το υποσύστημα με όρους που θα επιτρέψουν
την σωτηρία του ξενιστή.
Η συνολική αυτή θεώρηση δεν μπορεί παρά να είναι ιστορική και κριτική και
θα προτείνω ως αφετηρία της, ως το βασικό πρόβλημα που συνιστά το
σύστημα την στέρηση ελευθερίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή την
γενικότερη στέρηση αγαθών και ικανοποίησης αναγκών, υλικών και ηθικών
(πχ. Δικαιοσύνης), μέχρι την επικράτηση του πολέμου και της βαρβαρότητας,
της καταστροφής της Φύσης και της Ζωής όπως τις ξέρουμε.
Το ενδεχόμενο κατανόησης των παραπάνω δεν σημαίνει ότι είμαστε «έξω» από
το πρόβλημα. Αντιθέτως. Η ολιστική-‘συστημική’ σκοπιά μας υποχρεώνει να
δούμε εαυτούς και αλλήλους ως μέρος του προβλήματος, όχι μόνο θεωρητικά
αλλά πρακτικά, αυτοκριτικά, ως φορείς αδράνειας (στην καλύτερη περίπτωση)
ή και αναπαραγωγής του συστήματος, τόσο υλικά όσο και ηθικά, δηλαδή
ενσωματώνοντας τις ‘αξίες’ και τους όρους ‘λειτουργίας’ και ‘συμπεριφοράς’
που ‘απαιτεί’ το σύστημα. Με δυό λόγια είμαστε συνένοχοι και συναυτουργοί
του εγκλήματος.
Το «βήτα»: αν και εφόσον αναγνωρίσουμε τα παραπάνω, με ό,τι αυτό συν-
επάγεται ως αυτοκριτική συνείδηση και απόφαση και πράξη προσωπικής
ταπείνωσης, θυσίας και δυνάμει αναγέννησης, τότε και μόνο τότε μπορούμε
(αναγκαία συνθήκη) να γίνουμε μέρος της «λύσης»[1].
Δεν υπάρχει ‘θεωρία’ απελευθέρωσης ή μάλλον η όποια ‘θεωρία απελευθέρωσης’ δεν μπορεί παρά να είναι επικουρική της πράξης:
γιά την πράξη, πρίν την πράξη και μετά την πράξη.[2]
3. Με γνώμονα τα παραπάνω και ξαναπιάνοντας το νήμα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, που είναι το ζητούμενο (να βρούμε τη συνέχεια μέσα στην ασυνέχεια και να καταφέρουμε την ασυνέχεια μέσα στην ζοφερή συνθλιπτική συνέχεια!) ‘επιστρέφουμε’ στο ταυτοτικό DNA μας που ήταν είναι και θα είναι: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!
4. Για να το ‘δουλέψουμε’ με το ‘κεκτημένο’ του 19ου και 20ου αιώνα, δηλαδή με το κοινωνικό ζήτημα και τους κοινωνικούς αγώνες, όπως συνοψίζονται στο σύνθημα του Πολυτεχνείου: ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
5. Αυτή η ταυτότητα, ταυτόχρονα εθνική και οικουμενική, το μέγα προνόμιο του ελληνισμού, είναι το προαπαιτούμενο για μια Εθνική Στρατηγική άξια του ονόματος.
6. Το βασικό αφετηριακό ζητούμενο λοιπόν είναι το συλλογικό υποκείμενο, το ‘εμείς’ που καλούμαστε να αναστήσουμε κατ’ αρχήν μέσα από την ‘κοινότητα σκέψης’, που είναι ο κύριος στόχος του ΒΑΕΣ. Τα όποια παράγωγα του τελευταίου (εκδηλώσεις, μελέτες, άρθρα, προτάσεις, σχέδια, προγράμματα κλπ) πρέπει να θεωρηθούν απλά ως μέσα -ή ακόμα και ‘υποπροϊόντα’- του κυρίως ‘προιόντος’-ζητουμένου, που είναι ασφαλώς η κοινότητα σκέψης, το εν σπέρματι συλλογικό υποκείμενο.
7. Το ‘αντικείμενό’ μας, αυτό που καλούμαστε να εννοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε μέσω της ζητούμενης Εθνικής Στρατηγικής είναι το παγκόσμιο σύστημα όπως αυτό ορίζεται σχηματικά από τους πόλους-άξονες Ανατολής /Δύσης αφενός και Βορρά/Νότου εφετέρου.
Χρειάζεται μια συνολική θεώρηση πρώτα, ένα ‘εθνικό όραμα’ για τον Ελληνισμό γενικότερα και μετά επιμέρους θέσεις και προτάσεις για την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Διασπορά κλπ. Και βεβαίως χρειάζεται ειδική εστίαση στην απειλή που συνιστά η Τουρκία αλλά χρειάζεται εξίσου ειδική εστίαση στον ρόλο της Δύσης και ειδικά του ΝΑΤΟ στην ‘εξέλιξη’ αυτής της απειλής.
Ειδική εστίαση επίσης χρειάζεται να γίνει στη σχέση της χώρας με την ΕΕ και με το Ευρώ, σε συνάρτηση βέβαια με την εξάρτησή μας από το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, σε νόμισμα που δεν εκδίδουμε και μάλιστα υπό συνθήκες παραγωγικής καχεξίας, Τίθεται επιτακτικά ζήτημα παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης και βεβαίως το κρίσιμο ερώτημα κατά πόσον τούτο είναι εφικτό υπό τις περιοριστικές συνθήκες που απορρέουν από την ένταξη στο Ευρώ.
Τέλος, χρειάζεται να εστιάσουμε στο Δημογραφικό και στο Μεταναστευτικό, κρίσιμες και αποφασιστικές παραμέτρους οικονομικής και κοινωνικής -δηλαδή εθνικής- σημασίας.
ΙΓΜ, 11/7/2022
[1] Του προβλήματος και των δεσμών που αυτό επιβάλλει…
[2] Σύμφωνα με την ‘μέθοδο’ της τέχνης και της επιστήμης (και της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ), δηλαδή trial and error.