Πώς φτάσαμε ως εδώ και πώς προχωράμε;
Και μόνο το ότι οδηγούμαστε σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση σε διάστημα ενός μηνός από τις εκλογές του Μαΐου -και μάλιστα δίχως να τηρηθεί η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα διαδικασία των διερευνητικών εντολών- αποτελεί ουσιαστική καταστρατήγηση του πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και απειλή λαθραίας εγκαθίδρυσης ενός άτυπου προεδρικού συστήματος και μάλιστα χωρίς τις ασφαλιστικές δικλείδες ανεξάρτητου νομοθετικού σώματος και ανεξάρτητης Δικαιοσύνης που θα αποτελούσαν όριο στην εκτελεστική εξουσία και φραγμό στην ενδεχόμενη ασυδοσία της.
Φτάσαμε έτσι, μισόν αιώνα από την Μεταπολίτευση του 1974, σε έναν νέο ολοκληρωτισμό, αυτή τη φορά όχι ως αποτέλεσμα της βίαιης κατάλυσης του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος αλλά της εκ των έσω (‘θεσμικής’) του υπονόμευσης και δυσλειτουργίας.
Ήταν βέβαια εξ αρχής ‘στραβό το κλίμα’. Ήδη το Σύνταγμα του 1975, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της συγκυριακής ‘παντοδυναμίας’ της Νέας Δημοκρατίας και της αυταρχικότητας του αρχηγού της, εμπεριείχε το σπέρμα της αντιδημοκρατικής εκτροπής, γι’ αυτό και καταψηφίστηκε από όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Οι αλεπάλληλες αναθεωρήσεις που ακολούθησαν, πάντα υπό το πνεύμα της ιδιοτέλειας και της μικρότητας των κυβερνώντων, επιδείνωσαν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα ένα τύποις δημοκρατικό αλλά κατ’ ουσίαν ολοκληρωτικό καθεστώς, μια νέα -‘μεταμοντέρνα’- χούντα, πολύ χειρότερη μάλιστα από αυτήν της επταετίας καθ’ ότι η σύγχρονη διαθέτει κοινοβουλευτικό μανδύα ‘νομιμοποίησης’ και δεν αποτελεί, όπως εκείνη, ανωμαλία μέσα στη ‘δημοκρατική Δύση’ αλλά, αντιθέτως, ‘κανονικό’ εξάρτημα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του μεταλλαγμένου (επιθετικού πλέον) ΝΑΤΟ και της γερμανοκρατούμενης (δηλαδή αμερικανοκρατούμενης) ΕΕ.(1)
Έτσι, εκτός από την καθοριστική συνδρομή της ενδημικής διαφθοράς και της προϊούσας διαπλοκής του πολιτικού με το οικονομικό σύστημα, δηλαδή με το κυρίαρχο χρηματιστικό κεφάλαιο (2) και την συνακόλουθη εξάρτηση και πλήρη υποταγή της Ελλάδας στη Δύση και την ολοκληρωτική νομική, πολιτική, οικονομική και στρατιωτική πρόσδεσή της σε αυτήν μέσω του Ευρώ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (εσχάτως και απ’ ευθείας στις ΗΠΑ) το σημερινό αδιέξοδο της Χώρας ‘σφραγίζεται’ από το αδιέξοδο συνολικά της Δύσης, που την οδηγεί, ελλείψει πολιτικής ηγεσίας ικανής να επιβληθεί στο ‘βαθύ κράτος’(3) , κατ’ ευθείαν στον πόλεμο.
Εδώ υπεισέρχονται οι τεράστιες ευθύνες της Αριστεράς -κυρίως των ‘αριστερών’(4) κομμάτων- τόσο στη Χώρα μας όσο και συνολικά στη Δύση. Ευθύνες γιατί επέτρεψε, με την δική της διαφθορά και ενσωμάτωση στο σύστημα, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και ευθύνες, ακόμα μεγαλύτερες γιατί ,δια πράξεων και παραλείψεων, συμπράττει στο σφράγισμα του αδιεξόδου. Το αποκορύφωμα είναι η στάση των ‘αριστερών’ κομμάτων απέναντι στους πολέμους. Πώς να ξεχάσει κανείς την επαίσχυντη στάση της ‘ευρωπαϊκής Αριστεράς’ απέναντι στην επιδρομή του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας; Τότε ακόμα αντιστέκονταν τα κόμματα της ‘δικής μας’ Αριστεράς. Το ίδιο και στους πολέμους στο Ιράκ. Τι συνέβη όμως μετά; Πώς φτάσαμε σήμερα, ενόψει εκλογών, να μετέχουν τα ‘αριστερά’ κόμματα σε μια συστημική συνωμοσία σιωπής γύρω από το μείζον ιστορικό γεγονός της λεγόμενης ‘μεταπολεμικής’ εποχής, δηλαδή τον πόλεμο στην Ουκρανία; Πώς να μην τα θεωρήσει κανείς ‘αριστερούς’ πυλώνες του συστήματος;
Δεν ισοπεδώνουμε όλα τα ‘αριστερά’ κόμματα. Μπορεί να επικρίνουμε τη στάση του ΚΚΕ, που πατάει αμήχανα ή υποκριτικά σε δύο βάρκες, αλλά δεν έχει εγκαταλείψει όλως διόλου τη θεωρία του ιμπεριαλισμού, άσχετα αν την εφαρμόζει λανθασμένα τηρώντας ίσες αποστάσεις μεταξύ του επιτιθέμενου ΝΑΤΟ και της αμυνόμενης Ρωσίας στην Ουκρανία, ερχόμενο έτσι σε αντίθεση ακόμη και με το ‘αδελφό’ ιστορικό και σημαντικότατο ΚΚ Ρωσίας. Και παρ’ ότι δεν το αποσιωπά, πάντως κι αυτό υποβαθμίζει το μείζον κοσμοϊστορικό γεγονός ότι έχει ξεκινήσει απροκάλυπτα ‘νέος γύρος’ του Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν έληξε ούτε το 1945 ούτε το 1990.
Το γεγονός ότι, μετά την κατάλυση του πολιτεύματος και την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της Χώρας το 2010 και την υποδούλωσή της έκτοτε ως αποικία χρέους στη Δύση, το συνολικά ένοχο πολιτικό σύστημα επιδίδεται στην παρωδία εθνικών εκλογών, συνεργώντας έτσι στην απόπειρα ‘νομιμοποίησης’ της εκτροπής, συμβαίνει γιατί αποτύχαμε, ως δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα που (ανα)γεννήθηκε στους δρόμους και τις πλατείες μετά το 2010, να συγκροτήσουμε τη νέα Εθνική Αντίσταση που χρειάζονταν και χρειάζεται ο τόπος και ο λαός, με αποτέλεσμα να εκτοξευτεί στην Αξιωματική Αντιπολίτευση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., καλλιεργώντας την ελπίδα ότι θα μπορούσε να υπάρξει θεσμική διέξοδος από την εκτροπή μέσω εκλογών, ενώ κάποιοι επιμέναμε και επιμένουμε ότι η μόνη δημοκρατική διέξοδος για τη Χώρα ‘περνάει’ μέσα από την ριζοσπαστική κινητοποίηση του Ελληνικού Λαού με την επίκληση του άρθρου 120 του Συντάγματος που προβλέπει (παρ.4) ότι “η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.”
Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε τον ρόλο που έπαιξε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη διάσωση του φαύλου κατοχικού καθεστώτος της Χώρας. Προσωπικά, ως συνιδρυτικό μέλος, άρχισα να καταγράφω απερίφραστα την αντίθεσή μου στην πορεία του από την αρχή, πρώτα ενάντια στη στάση της ηγεσίας του απέναντι στο Σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό το 2004 και στη συνέχεια σε άλλα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα στην διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών. Η αντίθεσή μου κορυφώθηκε όταν, αποσκοπώντας σε «κυβέρνηση της Αριστεράς», έκανε τον έναν συμβιβασμό μετά τον άλλο προκειμένου να γίνει αρεστός ή αποδεκτός από τους επικυρίαρχους της Χώρας, ακολουθώντας την ‘συνταγή’ «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μπορεί να απελευθερωθεί η Χώρα δίχως ρήξεις με τις δυνάμεις κατοχής, τους επικυρίαρχους και τα ντόπια στηρίγματά τους.
Οι αυταπάτες αυτές διαλύθηκαν για πολλούς, αλλά δυστυχώς όχι για όλους (5), όταν, το ίδιο βράδυ του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, ο “Πρωθυπουργός” της Χώρας συνωμότησε με τον “Πρόεδρο της Δημοκρατίας”(6) για να προδώσουν την επομένη, με την ‘κάλυψη’ των αρχηγών των υπολοίπων κομμάτων (υποστηρικτών του “ναι”) την εντολή του Ελληνικού Λαού που εκφράστηκε με το συντριπτικό ΟΧΙ στο τελεσίγραφο των επικυρίαρχων της ΕΕ και του ΔΝΤ. Έτσι, με την υπογραφή Τσίπρα του 3ου Μνημονίου και την επικύρωσή του, παρά τις αντιδράσεις στο κόμμα, με τις ψήφους-δεκανίκια των κομμάτων του ΝΑΙ, κλιμακώθηκε και ‘ολοκληρώθηκε’ η εκτροπή του 2010 και η προδοσία της ηγεσίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τόσο της λαϊκής εντολής των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 όσο και του Δημοψηφίσματος και εμπεδώθηκε ο αντιδημοκρατικός ρόλος του κόμματος αυτού (7) πρώτα ως Κυβέρνηση και μετά ως τύποις “Αξιωματική Αντιπολίτευση”, κατ’ ουσίαν όμως ως ‘αριστερός’ πυλώνας του νεοκατοχικού καθεστώτος, πράγμα που απογοήτευσε και ‘αποστράτευσε’ ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις και σφράγισε το θεσμικό αδιέξοδο της Χώρας (8).
Έτσι οδηγηθήκαμε το 2019 στο κλείσιμο της ‘αριστερής παρένθεσης’ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να συνεχίσει, πιό αυθεντικά και αποτελεσματικά, την ίδια κατά βάση εσωτερική και εξωτερική πολιτική, που πλέον επιβάλλεται άνωθεν και έξωθεν ως ‘μονόδρομος’ στο πλαίσιο του γενικότερου δόγματος ΤΙΝΑ (‘there is no alternative”) που επικρατεί στη Δύση.
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, η συντριπτική ήττα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας από τα τρία κόμματα που αποδεδειγμένα συμφωνούν στις βασικές επιλογές του καθεστώτος, επιβεβαίωσε το θεσμικό αδιέξοδο, το ότι το πολιτικό σύστημα όχι μόνο αδυνατεί να προσφέρει εναλλακτική προοπτική αλλά δεν είναι ικανό ούτε να διαχειριστεί την εντολή του Ελληνικού Λαού, που δεν εμπιστεύεται σε ένα κόμμα τη διακυβέρνηση της Χώρας, οπότε απαιτεί εκβιαστικά από τον τελευταίο την αναθεώρησή της, βοηθούντος του καλπονοθετικού εκλογικού νόμου της ‘ενισχυμένης αναλογικής’.(9)
Όπως στις προηγούμενες έτσι και στις επικείμενες εκλογές το ζητούμενο δυστυχώς δεν είναι ποιό δρόμο θα ακολουθήσει η Χώρα. Αυτός είναι δεδομένος μετά το φιάσκο του 2015. Με δεδομένη την πολιτική που υπηρετούν οι κυβερνώντες είναι δευτερεύον ποιοί θα είναι αυτοί. Το μείζον -πολιτικά- είναι αν θα υπάρξει ουσιαστική Αντιπολίτευση, αξιόπιστη εναλλακτική προοπτική για τη Χώρα και τον Λαό. Αυτή δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο μέσα από την καταψήφιση των τριών καθεστωτικών κομμάτων ‘εξουσίας’ που έφεραν τον τόπο στα σημερινά του χάλια. Μείζον είναι επίσης -ηθικά- να μην υποκύψει ο Ελληνικός Λαός στον εκβιασμό του πολιτικού συστήματος(10) ψηφίζοντας υπό το φόβο της επαπειλούμενης ‘ακυβερνησίας’ και της εκ νέου προσφυγής στις κάλπες. Κάτι τέτοιο θα σφράγιζε τελεσίδικα και θα παρέτεινε επ’ αόριστον το αδιέξοδο. Όχι μόνο θα κορύφωνε την αλαζονεία των κυβερνώντων και την υποκρισία και ανευθυνότητα των ‘αντιπολιτευομένων’ αλλά, ακόμη σοβαρότερο, θα έπληττε καίρια το ήδη σοβαρά τραυματισμένο, μετά το 2015, φρόνημα και την αυτοεκτίμηση του Ελληνικού Λαού, αναγκαίες προϋποθέσεις δημοκρατικής διεξόδου από το σημερινό τέλμα.
Με δεδομένο ότι τα κόμματα που είναι υποψήφια στις προσεχείς εκλογές δεν εμπνέουν και δεν εκφράζουν σημαντικό μέρος του λαού και κυρίως της νεολαίας και ότι πολλοί θα ψηφίσουν αρνητικά με τη λογική του ‘μικρότερου κακού’ και της ‘χαμένης ψήφου’, έχει νόημα να ενισχυθούν τα τρία κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις την είσοδό τους στη Βουλή ώστε η τελευταία να προκύψει τουλάχιστον οκτακομματική, αναγκάζοντας έτσι τα καθεστωτικά κόμματα να συνεργαστούν για να εφαρμόσουν τις πολιτικές στις οποίες ούτως ή άλλως συμφωνούν και να ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία ουσιαστικής Αντιπολίτευσης μέσα από τον εμπλουτισμό του δημοσίου διαλόγου και την αναζήτηση προγραμματικών συγκλίσεων.
Υπό τις τωρινές συνθήκες δεν μπορούμε να προτείνουμε κάτι άλλο για την κάλπη. Όμως το μεγάλο ζητούμενο παραμένει η ανάδειξη ‘από κάτω’, από την κοινωνία, κινήματος νέας Εθνικής Αντίστασης και Σωτηρίας, η ανάληψη της ευθύνης μας ως πολιτών αυτής της Χώρας απέναντι στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας να συμμετέχουμε στα πολιτικά δρώμενα στο μέτρο των δυνάμεών μας και ασφαλώς όχι μόνο δια της ψήφου.
Γιάννης Μαύρος
18/6/2023
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Το κρίσιμο ορόσημο της μετάλλαξης του ΝΑΤΟ ήταν το 1999, όταν έγινε η επιδρομή του κατά της Γιουγκοσλαβίας και οι πρώτες τρείς από τις δεκατρείς ‘διευρύνσεις’ του, παρά τις ρητές ‘διαβεβαιώσεις’ όλων των κορυφαίων αξιωματούχων του πρός τον Γκορμπατσώφ, προκειμένου να συναινέσει στην επανένωση της Γερμανίας, ότι δεν θα επεκτείνετο “ούτε κατά μία ίντσα” προς τα Ανατολικά… Το εύλογο ‘αφελές’ ερώτημα δεν είναι τόσο πώς αρκέστηκε ο Γκορμπατσώφ σε απλές ‘διαβεβαιώσεις’ αλλά γιατί τότε ούτε στην Δύση αλλά ούτε και στη Ρωσία δεν ακούστηκαν φωνές για την ταυτόχρονη διάλυση του ΝΑΤΟ μαζί με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Τότε χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία της δημιουργίας μιας ‘γκωλικής’ Ευρώπης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια και η ευθύνη γι’ αυτό, εκτός από τον Γκορμπατσώφ, βαρύνει τον Μιτεράν. Ο ρόλος του Μιτεράν υπήρξε επίσης μοιραίος τόσο στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όσο και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την δημιουργία του Ευρώ που σφράγισαν την Γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ όμως σήμανε την αρχή της αντίστροφης μέτρησης, την οποία επιτάχυναν οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή με αποκορύφωμα τον πόλεμο στην Ουκρανία.
(2) Με την έννοια που έδωσε στον όρο ο Ρούντολφ Χίλφερντιγκ στο ομώνυμο μνημιώδες σύγραμμά του το 1910. Ο Ρ.Χ. εστίασε στη συγχώνευση του μονοπωλιακού βιομηχανικού κεφαλαίου με τα χρηματοπιστωτικά μονοπώλια, που εκείνη την εποχή ήταν οι μεγάλες τράπεζες, επισημαίνοντας την τάση των τελευταίων να υποτάξουν και να ελέγξουν την παραγωγική διαδικασία. Η τερατώδης έκτοτε διεύρυνση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, μέσω της ανάπτυξης του χρηματιστηρίου, των παραγώγων, των funds αλλά και του δημοσίου χρέους έχει βέβαια περιπλέξει την κατάσταση αλλά η αρχή της συγχώνευσης του ‘παραγωγικού’ και του ‘παρασιτικού’ κεφαλαίου παραμένει ισχυρή και μάλιστα το δεύτερο ασφαλώς επικρατεί του πρώτου, όπως προκύπτει από τη σχέση εθνικών και παγκόσμιων λογαριασμών και συγκεκριμένα της κρίσιμης σχέσης ακαθάριστου προϊόντος και χρέους (ιδιωτικού και δημοσίου).
(3) Αυτό που ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ είχε ονομάσει, ήδη το 1961, “στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα”.
(4)Τα εισαγωγικά γιατί υιοθετώ τον ‘χατζηδακικό’ ορισμό, όπου “Δεξιά” είναι η εξουσία και “Αριστερά” η Αντίσταση. Τα πεζά που χρησιμοποιώ αναφερόμενος στην “εξουσία” και τα κεφαλαία στην “Αντίσταση” δεν υποδηλώνουν παρά την αξιολογική μου κρίση, καθ’ ότι η υπαγωγή ή προσαρμογή στην εξουσία δεν ενέχει κανένα μεγαλείο, αντίθετα με την αντίσταση σε αυτήν….
(5) Εδώ επιβεβαιώνεται το ‘αξίωμα’ του Goebbels για “το μέγάλο ψέμμα” που πιστεύεται πιό εύκολα από το μικρό γιατί οι ψυχολογικές ‘άμυνες’ των ανθρώπων τους εμποδίζουν να αντικρύσουν την πραγματικότητα όταν αυτή ‘διαψεύδει’ θεμελιακές παραδοχές της προσωπικής τους συγκρότησης. Εν προκειμένω, πώς να παραδεχθούν τίμιοι βετεράνοι αγωνιστές κοινωνικών και εθνικών αγώνων ότι κόμματα και ηγεσίες στις οποίες πίστεψαν και πιστεύουν ακόμη τους πρόδωσαν; Θα ήταν σαν να παραδέχονταν πως πήραν τη ζωή τους λάθος, πως άδικα θυσιάστηκαν, για ένα “πουκάμισο αδειανό”. Όμως, σε πείσμα των αντιστάσεων των ιδίων και των οικείων τους, που δικαιολογημένα θέλουν να τους ‘προστατέψουν’, στας δυσμάς του βίου των, από τέτοιες προκλήσεις και στεναχώριες, η Αλήθεια είναι θεραπευτική και ισχύει πάντα το “κάλιο αργά παρά ποτέ”.
(6) Τα εισαγωγικά θα συνοδεύουν εφεξής τους διασύροντες τα παραπάνω αξιώματα, συμμετέχοντας στην παρωδία-κοροϊδία του Ελληνικού Λαού και αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ένα έργο γραμμένο, σκηνοθετημένο και παιγμένο ερήμην του και εναντίον του…
(7) Ως συνιδρυτικό μέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρνούμαι πλέον να αποκαλώ αυτό το κατάλοιπο μόρφωμα ως “ΣΥ.ΡΙΖ.Α.” γιατί για μένα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έπαψε να υπάρχει με την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015 και έκτοτε υφίσταται μόνο ως πολιτικό zombie. Μετά το μείζον (θεσμικό) πραξικόπημα που μετέτρεψε απροκάλυπτα το ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού σε “ναι”, ακολούθησε το έλασσον (κομματικό) πραξικόπημα που επέβαλλε τη μνημονιακή συνθηκολόγηση στο κόμμα παρά τις μεγάλες αντιδράσεις των μελών και των στελεχών καθώς και της νεολαίας. Η αμφισβήτιση του κόμματος εκφράστηκε τότε με τον πιό ξεκάθαρο και κατηγορηματικό τρόπο στην επιστολή που υπέγραψε η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του απαιτώντας τη διεξαγωγή Συνεδρίου. Αρχικά ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τη βούληση της πλειοψηφίας, όταν όμως κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν στο Συνέδριο υπαναχώρησαν και ουσιαστικά καταργώντας το κόμμα προκήρυξαν νέες εκλογές και μάλιστα με το σύστημα της ‘λίστας’, όπως προέβλεπε και προβλέπει ο εκλογικός νόμος σε περίπτωση επαναληπτικών εκλογών σε διάστημα μικρότερο του έτους. Έτσι, είτε με τον φόβο ότι η ηγεσία θα απέκλειε την (πλειοψηφική) εσωκομματική αντιπολίτευση από εκλόγιμες θέσεις, είτε λόγω του ότι πίστεψαν, οι δεκάδες βουλευτές που είχαν ήδη διαχωρίσει τη θέση τους και καταψηφίσει το 3ο Μνημόνιο, ότι θα επανεκλεγούν περισσότεροι αν κατέβαιναν με νέο κόμμα απ’ ότι αν ‘διαπραγματεύονταν’ τις θέσεις τους στις λίστες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είτε και για τους δύο λόγους μαζί, δημιουργήθηκε η ΛΑ.Ε. η οποία δεν κατάφερε να μπεί στη Βουλή είτε γιατί δεν το άξιζε είτε γιατί έγινε νοθεία είτε και για τα δύο μαζί… Σε κάθε περίπτωση, οι διαφωνούντες με την αποχώρησή τους χάρισαν το κόμμα στους πραξικοπηματίες και οι τελευταίοι ξεδιάντροπα διαχειρίζονται έκτοτε τη μιζέρια τους, πρώτα ως κυβερνώντες τύποις και πάση θυσία (με τη Μακεδονία ως τελευταίο θύμα), κατόπιν ως …σκιώδης ‘Αξιωματική Αντιπολίτευση’ (ουσιαστικά ως σκιώδης συμπολίτευση), φιλοδοξώντας να αποτελέσουν διάδοχη κατάσταση στο καθεστωτικό δικομματικό παιχνίδι εξαπάτησης των αγαθών και των αφελών και τώρα πιά ως σκέτη σκιά του εαυτού του σε πορεία συρρίκνωσης και επιστροφής στις προ μνημονίων διαστάσεις του. Εκ των υστέρων η πορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. φαίνεται να ήταν προδιαγεγραμμένη. Η διαρκής ομηρία του υπό τον έλεγχο του κόμματος του Συνασπισμού, το διαχρονικό παραλυτικό του ‘κεντροαριστερό’ αλληθώρισμα, η επιλογή και η βίαιη επιβολή του Τσίπρα από τον Αλαβάνο, η διάλυση των συνιστωσών και αποδυνάμωση των τοπικών οργανώσεων κατ’ απαίτηση των επικυρίαρχων, οι ‘μεταγραφές’ ΠΑΣΟΚων, Κοτζιάδων, Βαρουφάκηδων και άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων και βεβαίως οι περιοδείες υπό ‘συνοδείαν’ του Τσίπρα και άλλων στις ΗΠΑ εις αναζήτηση ερεισμάτων και χρισμάτων το επιβεβαιώνουν.
(8) Μόνο η προσφυγή στο προαναφερόμενο άρθρο 120§4 του Συντάγματος απομένει, ένας νέος Ανένδοτος Αγώνας δηλαδή ενάντια στο παράνομο και προδοτικό κατοχικό καθεστώς που λυμαίνεται και ξεπουλάει τη Χώρα, φτωχοποιεί, καταφρονεί, εξορίζει, εκμαυλίζει και τρομοκρατεί τον Ελληνικό Λαό και πρώτα απ’ όλα τη νεολαία. Και σύμφωνα με το προηγούμενο άρθρο120§3 “ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος”, όλα υπό την προϋπόθεση (άρθρο 120§2) ότι “ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους
νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.”
(9) Η πρόσφατη ‘ομολογία’ Τσίπρα ότι η ψήφιση της απλής αναλογικής συνιστά “mea culpa” αποτελεί το τελευταίο σκαλοπάτι στον κατήφορο της συστημικής ενσωμάτωσης του λεγόμενου ΣΥ.ΡΙΖ.Α., την απροκάλυπτη ομολογία ηθικής και πολιτικής χρεοκοπίας του ως φορέα αλλαγής και τη θλιβερή κατάληξη της ‘στρατηγικής’ της ‘κυβέρνησης της Αριστεράς’.
(10) Δεν είναι μόνο ο εκβιασμός του Μητσοτάκη, αν και αυτός τον εκφράζει ‘ηγεμονικά’ διεκδικώντας την αυτοδυναμία. Συνυπεύθυνα είναι και τα άλλα δύο κόμματα με την άρνησή τους να συνεργαστούν για να εφαρμόσουν μια πολιτική με την οποία κατά βάση συμφωνούν, διότι δεν θέλουν να αναλάβουν το μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί. Συμβάλλουν με τον τρόπο αυτό στην παρεμπόδιση ανάδειξης ουσιαστικής Αντιπολίτευσης και την παράταση του αδιεξόδου.
Υστερόγραφο:
Ένας σοβαρός λόγος που ‘κωλύονται’ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να συμπράξουν με τη ΝΔ, πέρα από τους υποκειμενικούς παράγοντες των εκατέρωθεν ηγεσιών, είναι το (αντικειμενικό) σκληρό δεδομένο που λέγεται ΚΚΕ και το οποίο θα αναδεικνύονταν έτσι Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ας μην ξεχνάμε τις συνέπειες για τη Χώρα όταν το 1958 έγινε Αξιωματική Αντιπολίτευση η ΕΔΑ:
1) «Κλήθηκε» (για να μην πω εστάλη) ο Ανδρέας Παπανδρέου από την Αμερική για να τον «υποδεχθούν» τρείς Πρωθυπουργοί: ο νύν Καραμανλής, ο μέλλων Γεώργιος Παπανδρέου και ο «οικουμενικός» Ζολώτας που ήταν τότε Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος στο τμήμα μελετών της οποίας εντάχθηκε πριν δημιουργηθεί το ΚΕΠΕ.
2) Δημιουργήθηκε με τις ευλογίες των ΗΠΑ και των Ανακτόρων η Ένωση Κέντρου. Ο ρόλος που της επεφύλασσε το ‘σύστημα’ ήταν αυτός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όμως οι εξελίξεις (εκλογές «βίας και νοθείας», «Ανένδοτος Αγώνας», δολοφονία Λαμπράκη, ρήξη Καραμανλή με τα Ανάκτορα και φυγή του στο εξωτερικό, Κυπριακό, εκλογικοί ελιγμοί της ΕΔΑ κλπ) την εκτόξευσαν στην κυβέρνηση και μάλιστα με αξιώσεις εξουσίας, πράγμα δυσκολοχώνευτο όχι μόνο για τα Ανάκτορα, την πάλαι ποτέ Μεγάλη Βρετανία και το παρακράτος της Δεξιάς αλλά και για τις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία Κένεντυ…
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Λιγότερο γνωστή είναι η μαρτυρία Άγγλου βουλευτή των Εργατικών στο Φόρεϊν Όφις μετά από συνάντησή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Λονδίνο (τέλος 1967 ή αρχές 1968) που δημοσιεύτηκε με το άνοιγμα των αρχείων του Φ.Ο. μετά από τριάντα χρόνια, λίγο μετά το θάνατο του Ανδρέα δηλαδή, σύμφωνα με την οποία ο τελευταίος τον διαβεβαίωνε ότι, ασχέτως του τι δήλωνε δημόσια, η πολιτική του (;)* ατζέντα αποσκοπούσε στο να πλήξει την Αριστερά και να εγκαθιδρύσει τον δικομματισμό στην Ελλάδα. Τόσο η πολιτεία του στην Ένωση Κέντρου (παρασκηνιακά μέχρι το 1963 και δημόσια έκτοτε) όσο και ο ρόλος του στην Μεταπολίτευση επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Υπό αυτό το πρίσμα ο ρόλος Μητσοτάκη στην διάλυση της Ένωσης Κέντρου με την Αποστασία φαντάζει περισσότερο ‘αμυντικός´ και ´διεκπεραιωτικός´ εν σχέσει με αυτόν του Ανδρέα που μπορεί να θεωρηθεί ´επιθετικός´και ´επιτελικός´… Λέγεται πως ο Γεώργιος Παπανδρέου, τελώντας υπό κράτηση λίγο πριν πεθάνει κατάλαβε τον ρόλο του Ανδρέα και τον στηλίτευσε σε συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο του Βήματος Δημήτρη Πουρνάρα.
_____________________________________________________________________________
* Κατά πόσον η ατζέντα ήταν «δική του» ή όχι είναι ερευνητέο. Το σίγουρο είναι ότι αυτή ήταν η ατζέντα της CIA όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Πορτογαλία και την Ισπανία και είχε τις ρίζες της στην δυτική (αγγλοαμερικανική πρωτίστως) αντιμετώπιση της ισχυρής θέσης των κομμουνιστικών κομμάτων της Ιταλίας και της Γαλλίας μετά τον πόλεμο. Το ερώτημα είναι κατά πόσον ο Ανδρέας είχε επιτελική συμμετοχή στη διαμόρφωση αυτής της ατζέντας. Αν κρίνει κανείς από τις σχέσεις του με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και την ελληνοαμερικανική οργάνωση των ΑΧΕΠΑ θα με εξέπληττε το αντίθετο….